Lonely mountain

Nie jestem pewna czy ta "bajka" wpisuje się w ten rodzaj literacki, ale mam taką nadzieję. Próbuję, jak widać, różnych dziedzin poezji: więc teraz nadszedł czas i na tą. 

Bajka o samotnej górze

Była sobie raz góra,

Góra wiecznie smutna.

Drażniła ją mina butna.

Los złośliwy wśród

Gór o zadartych nosach

Ją postawił. Przypomnę tu

O częstych donosach,

Na tenże los bardzo zły:

Skarżyły się nań, wiejskie psy-

-Że w budach mieszkają,

Że tak rzadko biegają,

Że smutno im strasznie w ogóle,

Bo nikt do nich nie podchodzi czule.

Jednak góra większe miała powody,

Bo w górze zgasł duch hardy i młody

I chandra ją coraz częściej dopadała,

Bo była chuda, mała

I choć kamienna- bardzo słaba,

I przeszkadzała jej zła sława.

Albowiem gadała rzeka,

Że góra strasznie narzeka.

Nic jej nie odpowiada,

I na wszystkich ujada.

Góra,  się na nią  za to obraziła,

Potem zaś ze skargą 

Do Pana Księżyca szybko pobieżyła,

Księżyc pomyślał, że pomóc jej warto,

I jej obiecał, że coś wymyśli,

Że problem rozwiąże- jakby to uściślić.

Myślał dwa tygodnie,

Leżąc sobie wygodnie,

Na niebieskiej poduszce i czytał jej skargi:

Otóż były między nią, a innymi górami 

Bardzo liczne zatargi,

Aż ona krzyknęła:Nie rozmawiam z wami!

I się śmiertelnie obraziła.

Cóż miał Księżyc poradzić- taka przecież była.

I wpadł na pomysł świetny,

Doprawdy nowatorski,

By znaleźć jej nowy dom, jasny, piękny,

Gdzie mogłaby przyjmować gości.

Choć, nie. Gości nie.

Bo przecież nabrudzą. 

W miejscu tym  nie byłoby jej znowu źle.

Lecz czy nie byłaby znów smutna się nudząc?

Gdy góra poznała plany,

Ruszyła z Księżycem w tany,

Ze szczęścia, z wielkiej, ogromnej radości,

Że nie będzie mieć sąsiadów, 

Niezapowiedzianych gości,

Będzie sama biegać do sadów,

Będzie wolna nareszcie,

Albowiem, trza wam wiedzieć, że 

W towarzystwie, czuła się jak w areszcie.

Innym byłoby samotnym źle-jej (podobno) nie.

Dlatego tam, hen daleko

Za lasem, hałasem, za rzeką.

Jest jedna wysoka góra,

Dusza samotna w fortecy murach,

I teraz jednak po latach zatęskni,

I smutno zaśpiewa, 

Tam gdzie Księżyc nie zagląda,

Gdzie nie szumią drzewa.